Słowianie wierzyli w siebie, czcili swoich przodków i chwalili bohaterów, a Boga to oni wybierali spośród siebie. Jeszcze w XVIII — XIX wieku król (cesarz) był określany jako miłość własna narodu. Słowianie nie żebrali przed swoim Bogiem jak nam każą nasi wrogowie, oni go wielbili i wysławiali.
Religia słowian oplata całe życie, jest zakonem. Kapłani nie tworzyli kasty, byli oni duszą i ciałem współbraćmi z wiernymi, a dziewy rokowe, pocałunkiem bratnim, zwiastowały odrodzenie życia. Otóż, duchowieństwo nie było kastą, a stanem naczelnym narodu, oni sterniczyli prawdziwej, bo uszlachetniającej pomyślności narodu.
Tęsknię do tych czasów, I do tamtych lasów, Kiedy człek był goły, Jak te cne boginie: A jednak wesoły Jakby pływał w winie.
Nie to mi ziomek, choć w Polsce zrodzony, Choć i nazwiskiem polskiem zaszczycony, Co, dla próżności, z prostej schodząc drogi, Zamiast ojcowskie, obce wielbi Bogi.
Temu ja tylko pismo to podaję, Którego z serca Lachem bydź uznaję!
Głód, powietrze, ogień, woda I wszelaka zła przygoda Będzie temu, ktoby starą Ojców swoich wzgardził wiarą.
A gdy skona, garści ziemi Gdzieby spoczął kośćmi swemi Nie dostanie, ktoby starą Ojców swoich wzgardził wiarą.
Marnie zginie! wiatr rozmiecie Prochy jego po wszym świecie! Marnie zginie, ktoby starą Ojców swoich wzgardził wiarą.
Dwie przecudne wystąpiły dziewy, wyuczone w wieszczbach witeziowych; jedna deski dzierży prawodatne, a u drugiej miecz krzywdę karzący, przed obiema płomień zwiastun prawdy; pod obiema świętocudna woda.
Vadavagni (vada v agni) Woda w ogniu.
ZAPALENIE WÓD ZIEMI
Kiedy niebiosa uderzają o ziemię Kiedy żelazo uderza o krzemień Kiedy mąż, dziewicę żoną nazywa Zaczyna się nowy czas Zapala się nowy ogień Zaczyna się nowe życie.
Biegnie za dniem, dzień Idzie cień za cieniem Kroczy rok za rokiem Epoka z opoką przemija Kamiennym swoim okiem ProRok spogląda w przyszłych Skalnych roków cień.
Jesteśmy masą niebios, jesteśmy mocą ziemi Z płonących pól g'wiazd, duchem Z lawy ognistej ciałem odrodzeni.
Trójkroć dziewiczy, nowy Rok idzie w kręgu wieków Opoka prze i mija za epoką Idzie za dniem, dzień U roków czasu wz'rok poety Spogląda w przeszłych Skalnych roków cień.
Jesteśmy mocą wód niebios Jesteśmy masą zhiemi toni Na wieszczej rzece czasu Ku tafli rzeki śmierci Fala za falą goni.
Idzie dzień nowy, dzień nawy Dzień dziewiczy, dzień dziewiąty Dzień w którym przypłynie nawa Kiedy zaStygły Stygs ogniem Życia zapłonie, dzień wskrzeszenia Dzień zMartwychWstania i okrzesania Dzień narodzonych i odrodzonych. Zapalam wody ziemi ludzkiej A gdy staną wody w ogniu Wystąpią z brzegów rzeki czasu I moc tych toni zmyje światy Które zwyrodniały z oblicza Matki ziemi.
Tną ziemie prące tonie światła z'Atliła się Lawa, Atra i Atla Rzeki ogniem zwane, białe ich Wody wiozą okręty ku morzom Ku niebom obcym, przez śmierć Torem ognia idą synowie niebios Odziani w błękit Tlelegtorzy Niosący ogień, kroczący w zorzy.
Kroczy rok za rokiem Idzie dzień za dniem Jesteśmy w wz'roku nieba Jesteśmy niebios snem.
Gdy czoło wieków zaklęte w człowieku Kamienne słupy końca wieku narodu rozbije Zmurszały świat spłonie, Rakczasów zaś tonie Ludu morza tonie, zatopią ziemski krąg cały.
Kroczy rok za rokiem Bieży dzień za dniem Jesteśmy jawą ognia Jesteśmy nieba snem.
Tlelegk Asen Marski alias(oraz) Lolegk Olegk Sapor Miecz Nidy SasaNida Ispor Izgoj Izpolion Paliwoda Lelek-Rereg-Rarog pTak zmierzchu. Ze Sporów Spalów z aGaji z Polski z Dagan z Ziemi Ludzkiej, Ljadskiej, Lediańskiej z atLądu